صدوق با سند خود از ابوسلیمان یاور امام هادی علیه‏السلام نقل می‏کند که گفت:
یکی از موالیان امام هادی علیه‏السلام از او پرسید، و من آنجا حاضر بودم که: آیا چیزی که از جلو نمازگزار عبور می‏کند نماز او را قطع می‏کند؟ امام علیه‏السلام فرمود: نماز، اینگونه از دست صاحبش نمی‏رود، بلکه برابر توجه قلبی او می‏رود [، اگر توجه قلبی او به خدا باشد، به سوی خدا می‏رود، و اگر غیر خدا باشد، به سوی آن غیر می‏رود، خواه چیزی روبرویش باشد یا نباشد].

قال الصدوق:
حدثنی أبی رحمه الله قال: حدثنا أحمد بن ادریس، عن محمد بن أحمد، عن علی بن ابراهیم الجعفری، عن أبی‏سلیمان مولی أبی‏الحسن العسکری علیه‏السلام قال: سأله بعض موالیه و أنا حاضر عن الصلاة یقطعها شی‏ء یمر بین یدی المصلی؟ فقال: لا، لیست الصلاة تذهب هکذا بحیال صاحبها، انما تذهب مساویة لوجه صاحبها [1] .

پی نوشت ها:
[1] علل الشرائع: 349، بحارالأنوار 83: 297 ح 4، الامام الهادی علیه‏السلام من المهد الی اللحد: 462 ح 331.
قال المجلسی: توجیه وجیه مساویة لوجه صاحبها أی الی السماء من جهة رأسها و یحتمل أن یکون المراد: أنها تذهب الی الجهة التی توجه قلبه الیها فان کان قلبه متوجها الی الله تعالی، و عمله خالصا له سبحانه، فانه یعود الیه و یقبل عنده سواء کان فی مقابله شی‏ء أو لم یکن، و ان کان وجه قلبه متوجها الی غیره تعالی و عمله مشوبا بالأغراض الفاسدة و الأعراض الکاسدة، فعمله ینصرف الی ذلک الغیر سواء کان ذلک الغیر فی مقابل وجهه أو لم یکن.

منبع: فرهنگ جامع سخنان امام هادی؛ تهیه و تدوین گروه حدیث پژوهشکده باقر العلوم؛ مترجم علی مؤیدی؛ نشر معروف چاپ اول دی 1384.